ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ του ΝΟΜΟΥ ΠΕΛΛΑΣ
Το χωριό μας βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος της επαρχίας Αλμωπίας του νομού Πέλλας. Απέχει 110km από την Θεσσαλονίκη και 560km από την Αθήνα. Είναι ένα τουριστικό χωριό με μεγάλη παράδοση, δυναμικές αγροτικές καλλιέργειες και πλούσια φυσική ομορφιά. Είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Καϊμάκτσαλαν (Βόρας) και σε ελάχιστη απόσταση από αυτό βρίσκονται τα περίφημα λουτρά Πόζαρ.
Η ακριβής ημερομηνία ίδρυσης του χωριού μας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι συχνές και αλλεπάλληλες καταστροφές που υπέστη από διάφορους επιδρομείς, ανάγκασαν τους κατοίκους του να μετακινούνται οικογενειακά, στο πέρασμα των χρόνων. Λέγεται ότι η Αλμωπία παλιότερα ήταν λίμνη και το χωριό μας ήταν ένα παραλίμνιο χωριό. Στην περιοχή Άγιος Νικόλαος που βρίσκεται στο βόρειο μέρος του χωριού μας, συναντούμε απομεινάρια από σπουδαία φρούρια, καθώς επίσης και κτίσμα εκκλησίας με μαρμάρινες κολώνες, σημάδια που μαρτυρούν την έντονη παρουσία ελληνισμού και χριστιανισμού. Στη θέση αυτή, το 1935, χτίστηκε ναός προς τιμήν του Αγίου Νικολάου.
Βορειότερα, συναντούμε υπολείμματα φρουρίου που προστάτευε το χωριό από τους βόρειους επιδρομείς. Πιθανολογείται ότι χτίστηκε από τον Μασιούλκα, άνδρα ισχυρό, γενναίο και πολυμήχανο που εξουσίαζε στην περιοχή πριν από την εποχή των σταυροφοριών. Μετά το 1650 αρχίζει και η νεότερη ιστορία του χωριού που βρίσκει το χωριό μας υπόδουλο, όπως και την υπόλοιπη Ελλάδα, στα χέρια των Τούρκων. Γύρω στα 1670 το χωριό είναι εγκατεστημένο στην τοποθεσία Άνω Λουτράκι και αριθμεί πάνω από τριάντα οικογένειες. Στα χρόνια που ακολουθούν, οι βιαιότητες των Τούρκων ανάγκασαν πολλές φορές τους κατοίκους να εγκαταλείψουν το χωριό και να αναζητήσουν προστασία στα γύρω βουνά και δάση.
Το 1849 εξουσιάζει στην περιοχή ο Αλάι Μπεκ, Τούρκος που φημίζονταν για την αγριότητα και το μίσος του για το ελληνικό γένος. Ακολουθεί ένας γύρος διώξεων των Ελλήνων με αποκορύφωμα το «θαύμα» που συνέβη στις 7 Ιανουαρίου του 1850 όταν ο Αλάι Μπεκ με το στρατό του έρχεται με στόχο να εξισλαμίσει τους κατοίκους, οι οποίοι με τη σειρά τους αρνούνται να αλλαξοπιστήσουν με αποτέλεσμα το χωριό να αρχίσει να παραδίδεται στις φλόγες. Τότε έπεσε από τον ουρανό φωτιά, δίπλα στον Τούρκο αρχηγό ρίχνοντάς τον κάτω. Αυτός φοβήθηκε πολύ, μάζεψε το στρατό του και έφυγε. Αυτό το θαύμα αποδόθηκε στον Άγιο Ιωάννη και οι κάτοικοι την επόμενη μέρα έβαλαν το θεμέλιο λίθο για την ανέγερση ναού προς τιμή του Αγίου Ιωάννη και από τότε τον θεωρούν προστάτη του χωριού. Το 1884 το χωριό είχε περίπου τριακόσιους κάτοικους.
Μετά το 1900 οι εχθροί για τον ελληνισμό του χωριού ήταν δύο, Τούρκοι και Βούλγαροι κομιτατζήδες. Πολλές φορές οι διαμάχες αυτών των δύο απέβαιναν σε βάρος των κατοίκων του χωριού, επειδή πίστευαν οι Τούρκοι ότι οι κάτοικοι βοηθούσαν κρυφά τους Βούλγαρους. Ολοσχερείς τέτοιες καταστροφές έπαθε το χωριό το 1904 και το 1906. Κατά την περίοδο αυτή το χωριό επισκέπτονταν και ελληνικές αντάρτικες ομάδες με αρχηγούς τους Μπολάνη, Κατσίγαρη, Γαρέφη, Μαζαράκη και άλλους. Οι Έλληνες αντάρτες ήταν πάντα ευγενικοί και ποτέ δεν έκαναν κακό στους κατοίκους. Οι κάτοικοι του χωριού προσπάθησαν να διώξουν απ’ το χωριό τους Βούλγαρους χωρίς όμως επιτυχία με αποτέλεσμα να υποστούν βασανιστήρια και να εκτελεστούν για εκφοβισμό των υπολοίπων μερικοί από αυτούς.
Οι κάτοικοι, όμως, με την προστασία των ανταρτών άρχισαν να κατεβαίνουν και να καλλιεργούν χωράφια προς τον κάμπο, γιατί αυτά απέδιδαν καλύτερα. Σιγά σιγά, έφτιαξαν και καλύβες στους πρόποδες του βουνού, για να προστατεύουν τα ζώα τους, τον εαυτό τους και να είναι κοντύτερα στις καλλιέργειές τους. Έτσι στο Άνω Λουτράκι έμεναν τα γυναικόπαιδα και στις καλύβες έμεναν οι άνδρες. Με την πάροδο όμως του χρόνου οι καλύβες μετατρέπονταν σε χτιστά σπίτια και ολόκληρες οικογένειες μετακόμιζαν, δημιουργώντας το νέο χωριό. Αυτά συνέβαιναν μέχρι το 1908 που οι Τούρκοι έδωσαν αμνηστία με αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες αντάρτες και Βούλγαροι κομιτατζήδες να παραδώσουν τα όπλα τους.
Κατά την περίοδο 1908 – 1912 οι Τούρκοι άρχισαν ένα νέο κύμα αγριοτήτων και βανδαλισμών, με αποκορύφωμα την υποχρεωτική στρατολόγηση των νέων στον Τούρκικο στρατό. Αυτό ανάγκασε πολλούς κατοίκους να καταφύγουν στα βουνά και άλλους να μεταναστεύσουν στην Αμερική. Στις 4 Νοεμβρίου 1912 απελευθερώνεται η επαρχία Αλμωπίας και μαζί της και το Λουτράκι. Την εποχή εκείνη το χωριό είχε τετρακόσια πενήντα (450) σπίτια και οι κάτοικοι ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Το 1915, μετά την κήρυξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, Γάλλοι στρατιώτες αναλαμβάνουν τη στρατιωτική διοίκηση της περιοχής και Βούλγαροι στρατιώτες λεηλατούν την περιοχή. Το Σεπτέμβριο του 1915, ύστερα από μια μάχη ανάμεσα σε Γάλλους και Βούλγαρους, οι νικητές Γάλλοι επιρρίπτουν ευθύνες στους κατοίκους του χωριού ότι βοήθησαν τους Βούλγαρους και καίνε ολόκληρο το χωριό. Οι κάτοικοι αναγκάζονται άλλοι να σκορπίσουν και να μετοικήσουν στα γύρω χωριά και άλλοι να καταφύγουν στη βουλγαροκρατούμενη Σερβία.
Αργότερα οι Σέρβοι καταλαμβάνουν όλα τα ελληνικά εδάφη που κατείχαν οι Βούλγαροι και κάνουν δεκτό το αίτημα των κατοίκων για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Τα χρόνια που ακολουθούν, είναι χρόνια δημιουργίας και έργων για όλο το χωριό με εξαίρεση το 1918 που έπεσε φοβερή επιδημία γρίπης, η οποία στοίχισε τη ζωή σε διακόσιους (200) κατοίκους. Κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ϊταλικού πολέμου οι κάτοικοι πρόθυμοι κατατάσσονται στον Ελληνικό στρατό και χάνουν έντεκα παλικάρια τα οποία έπεσαν για την ελευθερία της πατρίδας.
Στην κατοχή το χωριό γνώρισε τις βάναυσες ενέργειες των Γερμανών κατακτητών, αλλά και των Βουλγάρων συμμάχων τους. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 το Λουτράκι έχει 1188 κατοίκους και παρουσιάζει μεγάλη ανάπτυξη. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία καθώς επίσης και με τον τουρισμό.
Η τουριστική κίνηση τα τελευταία χρόνια είναι αυξημένη και σε αυτό συντελούν τρεις παράγοντες. Πρώτος είναι οι πλούσιες φυσικές ομορφιές της περιοχής. Δεύτερος η μικρή, σχετικά, απόσταση από το χιονοδρομικό κέντρο του Καϊμακτσαλάν. Τρίτος και σπουδαιότερος τα γνωστά ιαματικά του Λουτρακίου. Τα λουτρά βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το χωριό και το νερό τους συνιστάται για τη θεραπεία διαφόρων παθήσεων (ρευματοπάθειες, διάλυση πετρών στα νεφρά κ.ά.) με μπάνια ή πόση.
Το νερό αναβλύζει από έξι πηγές με θερμοκρασία 30 -33 βαθμούς Κελσίου. Οι επισκέπτες μπορούν να μείνουν σε ξενώνες και σε ενοικιαζόμενα δωμάτια που υπάρχουν σε πληθώρα σε όλο το χωριό.
